Door corona is de eenzaamheid met name onder ouderen flink toegenomen. Het thema eenzaamheid is daarom actueler dan ooit. Sommige ouderen durfden tijdens de lockdowns niet meer naar buiten. Bang om besmet te raken. Anderen durfden om die reden geen bezoek te ontvangen, of bezoek kwam uit zichzelf minder langs, bang om de oudere te besmetten. Bovendien zijn veel ouderen ook minder handig met smartphones en beeldbellen en dergelijke, en lag de dagbesteding stil. Dat betekende dat mensen hun routine kwijtraakten.
Er bestaat bij hulpverleners soms een grote handelingsverlegenheid als het om eenzaamheid gaat. De grootste valkuil is dat veel mensen meteen een praktische oplossing willen bieden. Zoals iemand snel aanmelden bij een breiclubje of gezamenlijke maaltijden organiseren. Maar dat is lang niet voor iedereen een geschikte oplossing.
Je kunt beter niet direct naar de eenzaamheid vragen. Dat voelt voor veel mensen vaak als met de deur in huis vallen, en dat kan confronterend zijn. Niet iedereen wil op die vraag ingaan. Volgens de gesprekshandleiding in de richtlijn is het verstandiger om het gesprek op gang te brengen door te informeren naar de signalen van eenzaamheid die je meent te zien. Geen quick fix.
Een van de belangrijkste aanbevelingen in de richtlijn is dan ook dat je de tijd moeten nemen om met iemand te praten en daar meer tijd voor uit te trekken. Zo kan men echt onderzoeken om welke soort eenzaamheid het gaat. Verder is eenzaamheid pas een probleem als iemand het als zodanig ervaart. Belangrijk is het om in het achterhoofd te houden dat voor eenzaamheid geen quick fix bestaat. Het leed is hooguit een beetje te verzachten, en dat is maatwerk.
Lees hier verder over het thema eenzaamheid.
Wil jij hier meer over weten? Volg dan een opleiding voor consulent in het sociale domein.
Recente reacties