In mijn boek Gezond Verstand in het Sociale Domein is de rode draad dat het maar niet opschiet in de zorg. Vanaf 1993, sinds ik in het sociale domein werk, zijn zorgvragers en hun mantelzorgers nog steeds dolende in het woud van voorzieningen.

En als hun aanvraag eenmaal in behandeling is, kan het maanden tot soms wel een jaar (soms zelfs langer) duren voordat er een besluit is genomen of de voorzieningen er zijn. Dat heb ik zelf meegemaakt met mijn inmiddels overleden schoonmoeder, die een half jaar heeft gewacht op de beslissing over een traplift. Haar dossier schoof steeds van de Wmo consulent naar de keuringsarts en weer terug. Het kon ons als familie niet schelen wat er werd besloten – een verhuizing had voor ons ook goed geweest – als er maar een besluit werd genomen. Uiteindelijk kwam de traplift er en daar heeft ze nog een aantal jaren gebruik van kunnen maken. Als het indicatieorgaan destijds besluitvaardiger was geweest had dat het leven voor haar, maar ook voor ons als mantelzorgers, veel makkelijker gemaakt. De regeltaken alleen al! Veel mantelzorgers zullen dit herkennen.

Gelukkig ziet minister Hugo de Jonge ook dat het anders moet. Met de actie #regelhet heeft hij al gezorgd dat er meer tempo komt in de hulpmiddelenverstrekking. Alleen wel jammer dat er dan weer een lijvig rapport met beleidsadviezen en afspraken voor nodig is. Waar ik verder blij van word, zoals ik in de vorige nieuwsbrief meldde, is dat hij heeft gezorgd voor schrapsessies in het hele land om overbodige regels in de zorg te schrappen. Inmiddels is zelfs besloten om met het hele tijdschrijven in de jeugdhulp te stoppen per 4 maart van dit jaar! Minder registratie scheelt zorgverleners heel veel tijd die ze immers beter aan cliënten kunnen besteden. Zou het nu dan toch echt gaan lukken om met gezond verstand te gaan werken, de zorg te ontregelen en zorgverleners te laten doen waar hun hart ligt?