De wetgeving in het sociale domein gaat over zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid. Bij het keukentafelgesprek hebben consulenten de opdracht om eerst te kijken naar de eigen kracht van iemand, daarna naar de mogelijkheden van het sociale netwerk, dan naar algemene voorzieningen en pas in laatste instantie naar de individuele of maatwerkvoorzieningen. Een dergelijke gedachtegang wordt ook gevolgd in de Zorgverzekeringswet en de Wet langdurige zorg.

We weten dat de zorgkosten de laatste twintig jaar sterk zijn gestegen, vooral die bekostigd worden door de Zorgverzekeringswet. Ik ben benieuwd hoe dat dit jaar zal gaan en welke zorgkosten het zwaarst zullen drukken op de budgetten.

In de ziekenhuizen door het hele land worden coronapatiënten opgenomen. De wachtkamers voor de spoedeisende hulp en de huisartsenpost blijven echter ineens leeg. Dan ga je je afvragen: Hoe spoedeisend waren de klachten dan eerst? De patiënten met botbreuken en hartinfarcten zullen zich nog wel melden. Maar waar blijft de rest dan? Van veel mensen hoor ik dat ze nu de ziekenhuizen mijden omdat ze bang zijn om besmet te worden met corona. Blijven ze dan doorlopen met klachten? Eerlijk gezegd sta ik zelf nu ook niet te trappelen om naar het ziekenhuis te gaan voor een foto. Hoewel ik al een half jaar pijn in mijn heup heb ’s nachts en al een tijdje bij de fysiotherapeut loop. Maar ja, als ik een tijdje mijn bed uit ben en rondloop, ach dan valt de pijn wel mee en kan ik gewoon functioneren. Dus laat maar even zitten denk ik dan. En zo zullen er veel zijn. Dus eigenlijk zijn we best zelfredzaam en nemen onze eigen verantwoordelijkheid, totdat we in deze coronatijd echt nare klachten krijgen die niet langer kunnen wachten.