De afgelopen week heb ik de eer gehad om te mogen meelezen met het nieuwe boek van Sandra Jacobs: O dus dat is Wmo! deel 2. Dit boek gaat over haar ervaringen met indicatiestelling voor en tijdens de coronaperiode, toen ze voor een groot deel online en telefonisch vanuit huis moest werken. Het boek is net zo lezenswaardig als het vorig boek, met humor en een kwinkslag, objectief en met compassie geschreven, zoals situaties zich feitelijk voordoen en hoe zij daar dan mee omgaat. Opnieuw een aanrader!
Naar aanleiding daarvan kwamen we op de discussie: Wanneer verleen je nu wel of niet een persoonsgebonden budget (pgb) voor ondersteuning door het netwerk? Meer precies: Wanneer verleen je wel of niet een pgb aan ouders of kinderen van oudere ouders? Waar ligt de grens tussen gebruikelijke zorg en mantelzorg?
Als ouders zorg je nu eenmaal voor je kinderen, of die nu meer of minder beperkt zijn of problemen hebben. Daar probeer je zo goed mogelijk mee om te gaan. Vrijwel iedere ouder komt problemen tegen in meer of mindere mate, ik ook.
Ik heb meegemaakt dat een ouder in mijn omgeving voor de ondersteuning aan haar zoon met ASS een pgb aanvroeg en kreeg. Voor problematiek waarvoor ik zelf nooit op het idee zou zijn gekomen om een pgb aan te vragen. De ouders konden gewoon werken in de uren die ze zelf wilden, de zoon kon zelfstandig naar een reguliere school voor voortgezet onderwijs en naar zijn vereniging en kreeg daarna normaal betaald werk op zijn niveau. Ja, om dit alles te kunnen was wel enige stimulans nodig, maar daar had ik zelf met mijn zoon ook mee te maken. Zij huurden er zelfs een paar uur coaching voor in terwijl ik het zelf deed en nog weleens doe.
Tijdens mijn interim werk bij een gemeente kwam ik bij een herindicatie voor hulp bij het huishouden tegen dat een cliënte, een oudere dame, een pgb hiervoor had dat zij besteedde aan ondersteuning door haar zoon. Waar het eigenlijk op neer kwam, was dat de zoon voor en na zijn fulltime werk af en toe stofzuigde, de gordijnen waste, ramen lapte en boodschappen deed voor haar. Ze vond het wel fijn dat haar zoon dat deed want zo kon ze flexibel afspraken maken met de fysiotherapeut, het ziekenhuis en sociale contacten. En ze kon zelf bepalen wat er wel en niet werd gedaan en wanneer. De zoon voelde zich verplicht tegenover zijn moeder terwijl het best zwaar voor hem was naast zijn werk dat ook fysiek zwaar was. We hebben toen voor mevrouw een flexibele hulp kunnen regelen via een thuiszorgorganisatie die daartoe bereid was. Daarmee was mevrouw geholpen en ook haar zoon, die weer de normale mantelzorgtaken kon doen en minder zwaar werd belast.
De vraag is dus: Waar houdt gebruikelijke zorg voor kinderen of ouders op, waar begint mantelzorg en op welk moment is het wel goed om een pgb te verstrekken voor ondersteuning door het netwerk? Zelf ben ik van mening dat het wel terecht is als je als ouder genoodzaakt bent je baan geheel of gedeeltelijk op te zeggen omdat de zorg voor je kind zo zwaar is dat je het niet naast je werk kunt doen. Of als je als mantelzorger genoodzaakt bent om een groot deel van je werkweek in te leveren om voor je hulpbehoevende ouders te kunnen zorgen.
Wat vind jij?
Recente reacties