Begin dit jaar heeft de Centrale Raad van Beroep (Raad) meerdere uitspraken gedaan over de hulphond. In de uitspraken speelt het ontbreken van de wetenschappelijk bewezen effectiviteit van een hulphond een rol. In deze zaken was al eerder een passend alternatief toegekend, maar wat nou als zo’n alternatief er niet is? Naast de hulphond zijn er ook nog genoeg andere niet effectief bewezen hulpvormen. Wat betekenen de uitspraken voor deze voorzieningen?
Kevin van Schijndel schrijft daar zijn opinie over.
Zijn conclusie
In een onderzoek bekijk je altijd welke hulpvorm in een individuele situatie de beste oplossing is. Is dit een niet effectief bewezen hulpvorm? Dan moet een gemeente ook de mogelijkheid hebben om deze toe te kennen. Heb je dus geen alternatief en is de niet effectief bewezen hulp passend? Blijf dan niet te veel hangen op het feit dat de hulp niet wetenschappelijk effectief bewezen is en zet de hulp in.
Ik ben het eens met Kevin van Schijndel. Dat hulphond niet wetenschappelijk effectief bewezen is, is denk ik niet zo belangrijk en is ook niet goed te meten.
Wel degelijk kan een hulphond veel meer doen voor een persoon, en niet alleen de belangrijke waardevolle rol van “maatje”, maar hij kan b.v. ook angst van een persoon reguleren(aanvoelen en daarop handelen dat persoon weer meer ontspannen wordt e.d.
Dank je wel voor je reactie Sanne. Ik ben het er ook volledig mee eens. Ik ken iemand die volledig afhankelijk is van haar hulphond om haar bed uit te komen, zich aan te kunnen kleden en nog allerlei andere taken in huis. Het gaf haar veel rust. Nadat haar vorige hulphond overleed zat ze 9 maanden zonder. Daardoor daalde haar energieniveau in die tijd sterk en had ze meer moeite om haar betaalde werk uit te kunnen voeren. Ze vindt het daarom heerlijk dat ze nu weer een hulphond heeft. Overigens is zij een vrouw die altijd positief in het leven staat ondanks regelmatige ziekenhuisopnames. Zo mooi!
Hoi, wat mooi, niet wetenschappelijk effectief bewezen, ik ben het wat betreft een hulphond hier helemaal mee eens vooropgesteld dat cliënten ook met het dier kunnen omgaan en de liefde wederzijds is. Een dier kan ook ongelukkig zijn bij een baasje dat geen liefde kan geven. Ik ben zelf opgeleid als epidemioloog en wil wat vertellen over wetenschappelijk onderzoek.
Een gegeven met wetenschappelijk effectief bewijs is dat goed onderzoek moet worden gedaan en dat is duur. Als iets niet wetenschappelijk wordt aangetoond, dan bewijst dat niet het effect niet bestaat. Vaak was dan het onderzoek inadequaat en had het niet het vermogen om een effect op te sporen…
Iets wat wel echt bestaat, wat echt effectief is, iets waarvan we intuitief weten en al jaren begrijpen dat het zo is, is met onderzoek best moeilijk te bevestigen.
Je moet dan een heel goede onderzoeksopzet hebben… En het duurt heel lang voordat men de resultaten van onderzoek als feiten opneemt in de literatuur. Zo’n 10 jaar duurt dat doorgaans….
Ik noem het een ziekte van deze tijd, alles wetenschappelijk willen aantonen en daarvoor veel gegevens verzamelen. Het kost handenvol geld en maakt de gezondheidszorg onnodig administratief en duur. Veel dingen weten en wisten we al lang vanuit ons gezonde boerenverstand.
In tijden van waar eenzaamheid eerder norm dan uitzondering is. Als de client er baat bij heeft en het dier is gelukkig wat let ons om een effectief niet bewezen hulphond in te zetten. Want ik pleit ervoor om niet effectief bewezen om te zetten in effectief niet bewezen. Dat dekt de lading beter.
Dank je wel voor de aanvulling Roos! En inderdaad, in allerlei situaties zijn boerenverstand en intuitie vaak nog beter!